Emperyal Futbola Karşı Semt Aşkı

      Taraftar ve ya seyirci sözcüklerini duyduğunuz anda aklınıza bir sürü şey gelir; maçlar, tribün şovları, kazanılan başarılar… Bunların arasında en önemlisi kişinin gönlünden geçen takımdır. Çünkü o takımın maçını izlerken heyecanlanırsın, onun adını duyduğunda kulak kabartırsın. Taraftarlar için kelimeleri  bir araya getiremeyip gözden akıtılan 2 damla göz yaşıdır. O ismi duyduğunda kalbi yerinden çıkarcasına çarpmasıdır. O takımın maçını izlemek tabiri caiz ise sevgiliyle kucaklaşmadır. Aynı maç bir seyirci için ise sevdiği sporu izlerken aldığı zevktir. Taraftar ve seyirciyi işte bu ince çizgi ayırır.
    Taraftar ya da seyirci farketmez, ona  “neden bu takımı tutuyorsun ?” diye sorulduğunda çoğu cevabını bilmez ve genelde bir küçük anıyla soruyu cevaplar “benim amcam fanatikti o beni kandırdı”, “Ali abi beni çikolata ile kandırdı o günden beri destekliyorum.”  Gibi bir sürü hayalle karışık cevaplar gelir. Peki ama bu “amca” , “ali abi” nasıl bu takımı tutmaya başlamıştı? Türkiye’de ki 74 milyon insanın hepsinin mi dayısı amcası İstanbullu da bugün bu ülkenin %80’i kendi memleketinin takımını değil de bu 3 büyükler diye tabir edilen İstanbul takımlarını destekliyor. İşin aslı şu ; İnsanoğlunun en büyük zaaflarından biridir güce tapmak. Televizyonlar dergiler gazeteler her gün bu takımlardan bahsederken, Türkiye’nin en büyük iş adamları bu takımları desteklerken, Türkiye’de ki tek başarısı(!)olan takımlar bu 3 takımken Türk insanının da sadece başarılı olduğu için güçlü olanı desteklemesi normal karşılanabilir mi ? Aslında tam da niye desteklediğini bilmez ve sorgulamaz. Dediğim gibi çoğu babadan oğula sadece başarısı için tutar  bu takımları yoksa onları bu takımlara bağlayan hiçbir bağ yoktur işin derinliklerine indiğimiz zaman Ali abilerinden  Ahmet amcalarından başka…
    Asıl merakım şudur benim ; insan artık ayakları üzerinde durabilir, düşünebilir hale geldiğinde neden hala stadda değil de televizyonda izlediği, bestelerini tribünde değil de videolardan öğrendiği, tuttuğu takımın stadının yolunu bile sadece google earth’te görebildiği bir takımı destekler. Bu bir nevi güçlünün yanında olma isteği midir aslında? Yoksa o toplumda kabul edilmiş bu tablonun içinde görmek isteği midir kendini?
               
                        1.resim                                                                                          2.resim

                                                                         

                                                                            

                           
                                                                                                         
     Yani 1.fotoğrafı seçenler hep başaralı mıdır aslında? Sanmıyorum. Bence 1.fotoğraftakine tutkunuz diyenler televizyon başlarında verilen sözde desteğin hiçbir işe yaramadığını, sadece kendini tatmin etmek olduğunu daha anlayamamışlardır. Eğer anlamış olsalardı, sorsan tuttuğu takımın stadının yolunu bile bilmeyen bu kişiler o staddaki efsanelere, hiç görmediği oyuncularının da efsanelerine sığınmazlardı.
   Oysa birde 2. fotoğraf gerçeği var. Evet aslında bir yaşa kadar hemen hemen hepsi 1. fotoğrafı seçmişlerdi ama bir yerde “n’apıyorum ben ?” deyip gerçek desteğin tribünde yer alarak verildiğini, tesislerini evinmiş gibi görüp her an girebilmek, semtinin sokaklarında beraber büyüdüğün insanlarla yolunu hiç bilmediğin şehirlere yol almak olduğunu anlamıştır. Adını her duyduğunda sokaklarının kokusu aklına gelen o takımı tutmayı seçmişlerdi.
    İşin zevkli yanı nedir bilir misiniz? Stada gittiğinizde gördüğün çoğu kişiye göz aşinağlığının olmasıdır. Çünkü onlar senin çocukluk arkadaşındır yol arkadaşındır dava arkadaşındır. Bazı takımlar için 100 kişilik bazı takımlar için 10.000 kişilik bir ailedir ama zaten ailenin kaç kişi olduğunun da bi önemi yoktur. İlginçtir ki 2.fotoğrafı seçenlerin çoğu hayatları boyunca önemli bir başarı görmemiştir ve belki de göremeyecektir. Bu göremedikleri başarılarla da hava atamayacaklardır. Ama olsun onlar semtinin takımını desteklerken başarı için çıkmadılar yola, çoğu zaman arma aşkı olarak bilinen aslında kendi kimliğini yansıtan  takımlarını desteklediler. Onlar için başarılar sadece fazladan içmek için bahaneydi. Ve onlara sorulan soru genelde şuydu  “Onlar orda milyarlar kazanırken siz ne kazanıyorsunuz ? ” Evet bir şey kazanmıyoruz belki ama bu hayatta-tribünde, paradan çok çok daha değerli şeyler vardır. Bu bir aşk , bir tutku , bir kara sevdadır. Ve zaten bu insanlar için paranın, kupanın, şampiyonluğun hiç bir önemi yoktur takımlarını tribünden 90 dakika destekleyebildikten sonra.
    Bende belli bir yaşa kadar 1.fotoğrafı seçmiştim. Ancak benim için bir tutku olacak 100 yıllık çınar 2.resmi seçmemi sağladı. Artık bende belki de Türkiye’nin  en güzel semti olan KARŞIYAKA’ya tutulmuştum. Benim için artık keyif şampiyonluklar değil , kaçan gollerin ardından mahallede büyüdüğüm , okulda beraber yetiştiğim insanlarla tribünde üzülmekti. Evet belki de başarı denilen şey bize çok uzaktı ama beni KARŞIYAKA’ya bağlayan şey o teneke parçalarının verildiği şampiyonluklar değildi ki. Benim için KARŞIYAKA bir semt aşkı , sıra arkadaşımla yapılmış bir pankart, atılan bir golden sonra yanında ki hiç tanımadığın bir adama ölesiye sarılmak, takımın gol yediğinde çoğu zaman gözyaşlarına hakim olamamak ya da kilometrelerce çileyle geçen yollarda içilen bir bira…
   Umarım artık insanlar başarıyı televizyonlarda  görüp sevineceğine kaçan galibiyetlere kendi sokaklarında çocukluk arkadaşıyla üzülür. Gerçek desteğinde kahvelerde maç izlemek değil de pankart yapmak için parklarda sabahlamak olduğunu öğrenir.

Deniz IRMAK - Can TÜKENMEZ